Een ijskoude weerwolf, verlangend naar warmte, keert terug naar zijn roedel in het bos. Hij is echter niet alleen. Een prikkelende geur leidt hem naar een vrouw, die zijn oerwensen gretig verwelkomt.
In het hart van de winter is het bos een verlaten, bevroren landschap. De temperatuur is onder het vriespunt, en het enige geluid is het geknetter van de sneeuw onder de voeten. De lucht is dik van de geur van dennen en wildernis. Te midden van deze bevroor wildernis bevindt een oude, ervaren jager zich alleen, zijn lichaam doet pijn van de kou. Hij is hier al urenlang, zijn lichaam hunkert naar de warmte van een ander. Terwijl hij door het met sneeuw bedekte terrein navigeert, kan hij niet anders dan een oerkreun laten ontsnappen, zijn lichaam kloppend van verlangen. De enige koude voedt zijn lust, maakt hem agressiever, dierlijker. Hij is een wildere beest in deze wilderheid, zijn voorouderlijkheid. Hij neemt zijn instinct over en jaagt op een roofdier, hij neemt niet zomaar een roofdood, hij wil gewoon een bos, hij wil zijn spel klaarzetten en zijn spel maken. Dit is waar hij wil spelen, hij wil een spel maken, hij wil dat hij klaar maakt.
